Wielcy ludzie zawsze mają w sobie coś z dziecka, gdyż dorośli stajemy się, gdy przestajemy marzyć o wielkości i godzimy się, że nasze życie, przeciętne, nie odróżniać się będzie od tysięcy żywotów, wiedzionych przez przechodniów z ulic średniej wielkości miast.
Szczepan Twardoch, „Maniera tenebrosa”. W: Prawem wilka. Warszawa 2008, s. 134.
Szczepan Twardoch, „Maniera tenebrosa”. W: Prawem wilka. Warszawa 2008, s. 134.
Posty
3 komentarze:
Święte słowa
Też zwróciłem uwagę na ten fragment...
Zaułek książki: :)
Perypatetyk: Zastanawiam się, na ile ten wyimek zwraca uwagę swoim indywidualnym urokiem, a na ile jest to zasługa kontekstu - Twardoch raczej nie pisze złotymi myślami, więc jak już się jakaś pojawi, rzuca się w oczy. ;)
Prześlij komentarz