„Bóg jest wielki, a ja malutka”, reż. Pascale Bailly

Francuska komedia obyczajowa, czyli gatunek niemal równie dla mnie egzotyczny, co poezja papuaska. Nigdy na przykład nie wiem, czy balansującą na krawędzi wiarygodności niedojrzałość bohaterów brać na serio, czy z przymrużeniem oka, czy śmiać się z nich, czy do nich. Główny temat to tym razem, jak łatwo zgadnąć, religia, i oczywiście miłość. Ona: młodziutka dziewczyna bez charakteru, bez oparcia w rodzinie czy środowisku, bez pomysłu na życie i na siebie, za to z duchowym głodem do zagospodarowania – przebiera w religiach jak przysłowiowy klient w hipermarkecie lub Woody Allen w „Hannie i jej siostrach”. On: opornie dorastający mężczyzna po trzydziestce, bez żaru, za punkt odniesienia mający przez pokolenia umacnianą tradycję, a nie własne, mikre zresztą, uczucia religijne. Ona płonie neofickim zapałem, on pielęgnuje bezpieczny dystans. Jej wiara rozkwita bujnie, ale jest powierzchowna i zmiata ją byle podmuch. Jego – mocno ukorzeniona, za to niepozorna. Wszystko wplecione w sieć relacji rodzinnych i społecznych. Słodka Audrey Tautou, leciusieńki klimat i subtelnie niewyraźne zakończenie.


Ocena: 4/6