Murasaki Shikibu, „Genji monogatari”

„Genji monogatari”, czyli „Opowieść o księciu Promienistym”, to pochodząca z początku XI wieku powieść Takako Fujiwary, córki japońskiego arystokraty i urzędnika cesarskiego, Tametoki Fujiwary (Murasaki Shikibu to pseudonim). Licząca 54 rozdziały „Genji monogatari” nie została jeszcze w całości przełożona na język polski, w internecie są jednak dostępne wybrane rozdziały w przekładzie Moniki Szyszki. Dzieło to jest zapewne fundamentalne z perspektywy historii japońskiej literatury, ale z perspektywy współczesnego szeregowego czytelnika – niekoniecznie.

„Genji monogatari” opowiada – bo i o czym miałby opowiadać utwór z czasów feudalnych – o życiu dworu. Miłość dworska, dworska żałoba, dworskie intrygi, dworskie obrzędy religijne, dworska muzyka i poezja, przy pomocy której komunikuje się książę (w tekst autorki są zresztą wplecione liczne przywołania autentycznej poezji z epoki), realia dworskiej codzienności – przedstawione są przez Shikibu barwnie i nadspodziewanie ciekawie. Choć nad życiem księcia nieustannie unosi się śmierć i smutek, swawolnych dworskich obyczajów nie powstydziłaby się współczesna opera mydlana (kochliwy, choć nomadycznie wierny książę wiąże się a to z bratanicą, a to z własną przybraną córką). Czego zresztą skutkiem ubocznym są pogmatwane koligacje, wywołujące zamęt odwracający uwagę od samej opowieści. Wymowa całości „Genjiego” jest pewnie bogatsza, jednak we fragmentach potrafi znużyć.

Ocena: 3/6