Stephen Clarke, „Merde! Rok w Paryżu”

Któryś pisarz – nie pamiętam w tej chwili, który – zżymał się kiedyś, że na przyjęciach obcy ludzie nagminnie łapią go za guzik i proponują podzielenie się kapitalną historią, która przydarzyła się szwagrowi sąsiada – świetna rzecz, trzeba to tylko zgrabnie opisać i sukces literacki murowany, tantiemami podzielimy się pół na pół, co pan na to? Z niedowierzaniem słuchają wyjaśnień, że kapitalną historię znaleźć nie sztuka, sztuka polega na ubraniu jej we właściwe słowa, a swoją wartość książka zawdzięcza nie fabule, a talentowi pisarza. Stephen Clarke, autor powieści „Merde! Rok w Paryżu”, też chyba tego nie wiedział.

Paul West, Anglik świeżo po studiach, przyjeżdża do Paryża rozkręcać herbaciany interes. Na miejscu co i rusz zderza się z odmiennością Francuzów i najwyraźniej doznaje szoku kulturowego. Przez okrągły rok nie dość, że z niego nie wychodzi, to nawet go sobie nie uświadamia (Francuzi nie są inni od Anglików – Francuzi są spaczeni; być normalnym to zachowywać się jak Anglik, kropka). Choć przygody Westa nie są tak „kapitalne” jak opowieść o szwagrze sąsiada, to ciekawych rzeczy dzieje się sporo – tyle że poprzez filtr pierwszoosobowej narracji widać głównie to, wokół czego krążą myśli bohatera, czyli kupy, d... i zwyrodnienie Francuzów. Piękna Paryża nie widać wcale. Toporne pióro Clarke'a (humor niczym w felietonach Jeremy'ego Clarksona, którego popularność jest dla mnie wielką zagadką... co się stało z tradycyjnym brytyjskim poczuciem humoru?) pogrążyło tę historię do reszty. Całość robi wrażenie na siłę zbeletryzowanego pamiętnika prostaka (aż przykro pomyśleć, że West może być alter ego autora, również osiadłego w Paryżu Anglika).

Ocena byłaby jeszcze niższa, gdyby nie to, że w trakcie lektury ze dwa razy się roześmiałam. Nie potrafię już jednak powiedzieć dlaczego – jedyne, co z książki zapamiętałam, to jej płytkość i wulgarność.

Ocena: 2/6