Jacek Dukaj, „Extensa” (2)

Na tyle więc byłem dojrzały – ale jeszcze nie wystarczająco, by rozpoznać, kiedy nie należy już ojcu odpowiadać, zwłaszcza gdy jest to odpowiedź przecząca. Wciąż był on dla mnie przede wszystkim ojcem; człowiekiem, mężczyzną – dopiero potem. Chyba to są te drzwi do prawdziwej dojrzałości: kiedy przez nie przejdziesz, dorośli przestają być istotami z obcej krainy, których motywów i myśli tak czy owak nie docieczesz; stają się natomiast takimi samymi zagubionymi głupcami jak ty, tylko że starszymi [...].




Dukaj Jacek, Extensa. Kraków 2010, s. 21.