„Tron. Dziedzictwo”, reż. Joseph Kosinski

Miały być efekty w 3D, i były. Miał być sequel filmu dla młodzieży, i był. Po 30 latach każdy film staje się „kultowy”: skoro „Tron” z 1982 się doczekał, to może doczeka się i ten. Czego nie było? Pomysłu na historię, to raz. A dwa – zabrakło intrygującej osobowości, która by skupiła na sobie uwagę i pozwoliła się cieszyć dwugodzinnym śledzeniem migania srebrnych zygzaków. Garrett Hedlund w roli głównej nie sprawdził się zupełnie, zero charyzmy plus miny Bartosza Obuchowicza. Jeff Bridges z kolei, ucharakteryzowany na zatroskanego Jacka Żakowskiego, tonował sam siebie jakby bał się przyćmić Hedlunda. Czarująco dwuznaczny Michael Sheen, który pojawił się w roli epizodycznej, rozbłysł i znikł, ale zdążył zgasić pozostałych. Jeśli na kimś dało się zawiesić oko, to chyba na kociej ślicznotce w głównej roli kobiecej, w której dopiero pod koniec rozpoznałam Olivię Wilde, czyli Trzynastkę z „Doktora House'a”. Z czego wnioskuję, że albo Olivia, albo zatrudnieni przy „Tronie” graficy komputerowi mają wielki talent. Bez zjawiskowości 3D film nieoglądalny.

Ocena: 3/6