Paul Levinson, „Miękkie ostrze”

Nudna książka o środkach przekazu informacji. W dodatku nudna w sposób banalny, nie jakoś śmiertelnie, brak więc nawet perwersyjnej przyjemności z czytania ekstremalnego. Przegadana, sztywna, w tej chwili już przebrzmiała (Paul Levinson opublikował „Miękkie ostrze” w roku 1997, polski przekład wyszedł w 1999) – chyba że jest jeszcze ktoś, komu trzeba objaśniać nowalijki w rodzaju hipertekstu i klikania. Jest tu porządny (i nudny) kawałek historii mediów, ale faktografia ginie w natłoku skojarzeń autora, który plecie trzy po trzy co mu akurat palce na klawiaturę przyniosą, przy czym z besserwisserskim wdziękiem powołuje się na znanych sobie pisarzy i filozofów (wszystkich trzech), stawiając się przy okazji w jednym rzędzie z Popperem czy Russellem, a nawet z uznaniem poklepując Poppera po główce za jakiś koncept. Jako prawdziwy humanista żadnych tematów się nie boi, odkrywa więc trywialne problemy moralne typu stosunek człowieka do sztucznej inteligencji i z wysiłkiem kleci niedorzeczne rozwiązania, odsłaniając, że o etyce i literaturze fantastycznej – na nieszczęście przemądrzale przez siebie komentowanej – nie wie nic.

Zaskakujące, jak łatwo opublikować coś w Routledge'u (wydawca oryginału), który, okazuje się, nie jest żadnym gwarantem jakości. Wystarczy kilka truizmów, byle prezentowanych z rozmachem, a erudycję można zamarkować efekciarskimi ozdobnikami (przydadzą się interdyscyplinarne analogie między umysłem a DNA czy kontrolą informacji a ogrodnictwem – swoją drogą, dowiedziałam się, że bylica uczula) i obfitym, choć przypadkowym, powoływaniem się na guru dziedziny (w tej roli Marshall McLuhan).



I co tu teraz przeczytać, McLuhana czy „Moby Dicka”?




Ocena: 2/6