Szczepan Twardoch, „Przemienienie”

PRL. Młody fajny esbek (a przecież my też! my też! my też jesteśmy fajni! i też się urodziliśmy w niewłaściwym układzie współrzędnych) przeżywa dzielnie różne przygody, pokonuje przeciwności losu, poznaje Prawdę O Wszystkim, wyrywa księżniczkę po przejściach i razem dają nogę do jakiejś sensowniejszej opowieści.

Ustrój niby inny, ale Polska podobna. Nie ma lekko, kiedy indywidualny los tak ściśle wplątany jest w kostropatą kanwę dziejów. Perspektywy niewyraźne, zwycięstwo to tylko szansa na kolejną konfrontację, a nagrodą jest samo przetrwanie. W tle pojechana po bandzie teoria spiskowa, którą autor w ostatniej chwili rozmywa, ratując przed całkowitym odlotem w kosmos – czy raczej przesuwając go na inny poziom, bo zamiast czytelnego wygłupu z cyklu „światem rządzą cykliści” mamy parasensowne wyjaśnienie podane z kamienną twarzą.

Warsztatowo – Twardoch w pełnej krasie. Charakterystyczna smaczna fraza. Chodzące na pełnych obrotach stereotypy genderowe, i nie tylko. Wyidealizowany protagonista, wyraźne alter ego publicystycznej kreacji autora, pełen swoistych cnót, z psychopatią na czele (u mnie zapunktował lekturą Wołkowa). Akcja – bieganie, strzelanie, du.pcz.enie, czym zresztą autor daje asumpt do złośliwości, bo nieudany se.ks opisuje ze szczegółami, a udany jedynie enigmatycznie, wspominając np. o „nieznanych pieszczotach”. Nieco irytujący (bo też nienowy) recycling motywów z innych utworów, np. wzięta żywcem z opowiadania o esbeku „Żywot i śmierć św. Felicjana” prostytutka łudząca się, że udanym se.ks.em rozkocha w sobie kolesia. Jak to u Twardocha, choć to niby realizm, postacie zawieszone są między pełnokrwistymi charakterami a typami z moralitetu, co poszukiwaczom psychologicznej głębi wyda się uproszczeniem, a miłośnikom uniwersalnych figur da możliwość dopatrzenia się bogactwa szczegółu.



Ocena: 4/6